Перш доўга лес на гусьлях граў зялёных,
Пакуль ня выплыў верасьнёвы дзень.
Як зоры, ападаючыя з клёнаў,
Пасыпалася лісьце па вадзе.
Паблытаў вецер адгалоскі, тоны.
I нехта ўстаў з разьвеяным чубом
I рэзка перавёў ад неба да загонаў
Маланкі залатым смыком.
I кінуў хмары, кінуў і узьветрыў,
Падраў худымі пальцамі гальля.
I ты заплакала, што ўжо на гром аркестра
Не адгукнулася зямля.
1938
|
|
